Varúð! Löng færsla framundan...
Svakalegt ferðalag er á enda og það reyndist bæði æðislegt og leiðinlegt að koma heim. Hér á eftir fylgir ferðasagan, frá mínum sjónarhóli séð. Gefið er að ég gleymi einhverju og að mig misminni annað en ferðafélagar mínir verða þá bara að láta í sér heyra ;).

Formáli
Ferðin hófst, eins og flestar ferðir, í Leifsstöð. Þar var fríhafnarrúnturinn tekinn en vegna breytinga voru ýmsar búðir hreinlega horfnar. Þegar við löbbuðum í áttina að okkar hliði (sem var að sjálfsögðu eins langt í burtu frá innganginum og mögulegt er) komumst við að heldur óskemmtilegum breytingum á stöðinni. Þar er búið að koma fyrir eins konar ormagöngum sem fara þarf í gegnum til að komast að öllum hliðunum. Um leið og komið er inn í göngin er eins og maður sé í útlöndum, þetta er ekki ósvipað tilfinningunni sem hellist yfir mig þegar ég kem inn í Smáralindina. Eftir að hafa hitt mömmu mína, sem var að koma frá Brüssel, gengum við um borð í vélina. Við vorum óvenju óheppnar með sætin þar sem Eyrún sat ein í röð 17 en við Bryndís sitthvoru megin við ganginn í öftustu röð. Auk þess var vélin full af breskum skólakrökkum (13-15 ára) sem voru á stöðugu rápi fram og til baka. Ég var nú sátt við það þar sem stelpurnar sem sátu með mér voru alltaf með vinum sínum fremst í vélinni, svo ég hafði þrjú sæti fyrir mig eina. Hljóðið var líka bilað hægra megin í vélinni svo hvorki ég né Eyrún gátum horft á sjónvarpið. Sem betur fer var Terry Pratchett með í för og svo sofnaði (!) ég líka á leiðinni. Þriðja óskemmtilega atvikið í þessu flugi var það að maturinn kláraðist áður en kom að mér að fá að borða. Í staðinn fékk ég mat sem einhver af áhöfninni átti að fá og hann var heldur betri en annar flugvélamatur sem ég hef bragðað.

Boston
Þegar vélin lenti á Boston Logan fórum við Eyrún í röðina hjá vegabréfaskoðuninni. Bryndís, kaninn að tarna, fór í mun styttri röð með græna kortið sitt. Við Eyrún þurftum að bíða í klukkutíma í röðinni, í hitabrækju og blaðrandi krökkum. Þar sem við komum út hafði Bryndís gert sér lítið fyrir og náð í allar töskurnar okkar og sett á vagn. Miðað við þyngd minnar tösku einnar verður það að teljast til afreka hennar í ferðinni.

Þar sem töskurnar voru komnar á vagn fórum við beina leið niður í anddyri og hringdum á rútu frá bílaleigunni sem kom og sótti okkur eftir dálitla bið fyrir utan flugstöðina. Á bílaleigunni afgreiddi hann Harry okkur. Og þarna fyrsta kvöldið kom í ljós að það er hreint ekki slæmt að vera þrjár sætar, íslenskar stelpur einar á ferð í Bandaríkjunum. Harry hafði nefnilega unnið lengi hjá Icelandair og meira að segja komið á Klakann. Honum fannst við svo æðislegar að hann bauð okkur upp á annað hvort blæjubíl eða svakalegan Dodge Charger. Þótt blæjubíllinn hafi vissulega kitlað hégómagirndina völdum við Dodge-inn. Hann var stærri, öruggari og mun betra að keyra hann, fullvissaði Harry okkur um. Við vorum að sjálfsögðu sáttar og eftir að hafa fengið gsm númerið hjá Harry (call me if ANYthing happens...), troðið töskunum í bílinn, kveikt á GPS-tækinu og komið okkur fyrir keyrði Bryndís sem leið lá í gegnum The Big-Dig og heim til pabba síns.

Hér verður að skjóta inn að ofantalið GPS-tæki, sem við vorum fljótar að nefna Kellinguna, er algjörlega ómetanlegt í svona ferð. Ég veit ekki hversu oft við hefðum týnst og tekið vitlausa exit-a ef hennar hefði ekki notið við. Hvað þá þegar við vorum að keyra inni í borgunum. Reyndar er ég fegin, núna þegar ferðin er búin, að ég fái gott frí frá frösum eins og “Keep left”, “Keep right”, “Recalculating” og síðast en ekki síst “As soon as possible, make a U-turn”.

Róbert var að sjálfsögðu glaður að sjá okkur og bauð okkur upp á fínustu steikur. Ranch-dressingin átti sitt fyrsta innslag í ferðinni þetta kvöld og kom svo mikið við sögu þegar salöt voru annars vegar, þjónustufólki oft til mikillar undrunar. Eftir matinn endurpökkuðum við í töskurnar og fórum svo í háttinn. Morguninn eftir fór í undirbúning, fyrst fórum viðí BJ’s wholesale club, sem er Gripið og greitt í hundraðasta veldi. Eftir að hafa kvatt Róbert með knúsi í stórum pakkningum héldum við í Big-Y að klára innkaupin. Og síðan var það bara kall þjóðvegarins sem glumdi í eyrunum.

Samkvæmt frábæru skipulagi okkar byrjaði ég að keyra þennan dag. Fyrrnefnt skipulag hefur örugglega átt stóran þátt í að viðhalda geðheilsu okkar í ferðinni þar sem sætaskipan var rist í stein áður en við fórum frá Íslandi. Þannig var að ein byrjaði að keyra. Sú sem sat í farþegasætinu þurfti að vera vakandi, halda bílstjóranum vakandi með öllum tiltækum ráðum og fylgjast með Kellingunni og kortabókinni. Aftursætisdýrið mátti gera það sem henni sýndist sem oftar en ekki reyndist vera langþráður lúr með púðann góða. Þegar bílstjórinn hafði keyrt í um tvo tíma stoppuðum við á bensínstöð, pissuðum, tókum bensín og fengum okkur eitthvað að borða. Eftir stoppið fór bílstjórinn aftur í, kortamaðurinn í bílstjórasætið og aftursætisdýrið í farþegasætið. Svona gekk þetta alla ferðina og með þessu var enginn ósáttur við sitt hlutverk J.

Dagur 1
Fyrsti dagurinn gekk mjög vel, framar öllum vonum m.a.s. Þrátt fyrir dálítil vandræði á gatnamótum á leiðinni frá Big-Y keyrðum við eins og vindurinn þar til við stoppuðum til að fá okkur kvöldmat. Þá völdum við hið víðfræga veitingahús Country Pride, sem oftar en ekki er staðsett í svokölluðum TA travel center-um. Sá kvöldmatur var frekar ómerkilegur en, eins og sjá má á myndum, mjög svo seðjandi ;). Þegar við héldum aftur af stað keyrðum við þangað til við gátum ekki meira og fundum þá Days-inn motel og gistum þar. Voða fínt Days-inn, með bestu mótelum sem við gistum á í ferðinni.

Ahem...<
Ég hef farið með ósannindi. Síðurnar tvær sem ég hafði skrifað voru einungis fyrsti dagurinn í ferðinni sem og undirbúningur. Þetta verður því að teljast sem kafli 1 í ferðasögunni og þú verður bara að bíða spennt/ur eftir framhaldinu ;)!